Istria (słoweń. i chorw. Istra, wł. Istria) – półwysep w południowej Europie, w północnej części Morza Adriatyckiego. Zdecydowana jego większość należy do Chorwacji, tylko niewielka północna część do Słowenii, a najbardziej na północ wysunięte miasteczko Muggia do Włoch. Leży między zatokami Triesteńską, Kvarner i Rijecką. Za północno-wschodnią granicę półwyspu uznaje się zazwyczaj pasmo górskie Ćićarija i dolinę rzeki Rosandra (słoweń. Glinščica). Powierzchnia: ok. 3,5 tys. km². Ludność ok. 330 tys. (z tego ok. 235 tys. w Chorwacji, ok. 80 tys. w Słowenii, ok. 15 tys. we Włoszech).
Istrię tradycyjnie dzieli się na trzy części: Białą Istrię, Szarą Istrię i Czerwoną Istrię. Nazwy pochodzą od koloru ziemi. W pierwszej części dominują białe skały wapienne, w drugiej szare skały fliszu (niekiedy o żółtym lub zielonym odcieniu), w trzeciej czerwona gleba zawierająca wiele związków żelaza.
Duża część półwyspu jest górzysta (Učka, 1396 m n.p.m.) z wybitnie zaznaczonymi zjawiskami krasowymi. Brzegi w części wschodniej strome. Panuje tutaj klimat śródziemnomorski. Porasta go roślinność krzaczasta (makia, sziblak) i lasy dębowe. Główne rzeki: Dragonja, Mirna i Raša. Na Istrii rozwinięta jest turystyka i znajdują się tam liczne kąpieliska, z których największe to Opatija.
Główne miasta: Portorož, Piran, Koper (Słowenia), Pula, Rovinj, Pazin, Poreč, Umag. Siedzibą władz administracyjnych chorwackiej Istrii jest Pazin.
Chciałbym krótko podsumować ten rok zachęcając Was do ponownej lektury miejsc i destynacji, które stanęły na mojej drodze w 2022 roku, a które starałem się również wszystkim przybliżyć. Mam nadzieję, że nadchodzący 20223 rok przyniesie nam wszystkim jeszcze więcej chwil, które pozwolą nam patrzeć z nadzieją w przyszłość. Tego oczywiście sobie i Wam życzę, a przede wszystkim zdrowia bo bez wątpienia ono jest najważniejsze i bezcenne.
Wiele z najbardziej majestatycznych budynków Rijeki pochodzi z XIX w., kiedy Węgry przejęły kontrolę nad regionem i miasto ulegało szybkiej modernizacji i rozwojowi. Wraz z budową linii kolejowej Budapeszt-Wiedeń-Zagrzeb-Rijeka (linia kolejowa nadal jest w użyciu) Rijeka prosperowała coraz lepiej. W 1918 r. miasto zostało jednak zajęte przez włoskie wojska.
Meduzy, zaliczane do parzydełkowców, należą do licznej grupy zwierząt morskich – jamochłonów. Ich galaretowate ciało swobodnie unosi się w toni wodnej i przybiera kształt parasola lub dzwonu. Wyposażone są w aparat zaczepno-obronny zwany parzydełkiem (knida, knidocysta), służący do obrony oraz zdobywania pokarmu. Wewnątrz parzydełka znajduje się długa, ostro zakończona wić, która na skutek mechanicznego lub chemicznego podrażnienia zostaje wystrzelona i z dość dużą siłą, wbita w ciało innego osobnika (np. skórę człowieka). Następnie dochodzi do wstrzyknięcia parzącego płynu. Każde parzydełko meduza może wystrzelić tylko raz – po spełnieniu swojej funkcji, komórka parzydełkowa ulega zniszczeniu. Rozmieszczenie parzydełek nie jest równomierne, najliczniej występują wokół otworu gębowego meduzy oraz na czułkach.
Pewnie jak wiele osób, tak i mnie Fažana zaskoczyła bardzo pozytywnie. Kolorowe elewacje kamienic, wąskie uliczki, knajpy, pizzerie i restauracje wyglądają smakoszy zza każdego rogu. Jestem przekonany, że to również świetne miejsce na udane rodzinne wakacje z dziećmi, ale i starsze pokolenie znajdzie tu ciszę i spokój. Długie słoneczne i miejscami zalesione plaże w okolicy Fažany sprawiają, że jest to miejsce które dogodzi najbardziej wybrednym turystom. Piękna plaża ciągnąca się od miejscowości Štinjan przeplatają kempingi a także urokliwa keja w której zacumowane są łodzie i jachty.
Štinjan położony jest na południowo-zachodnim końcu Istrii, niedaleko Puli, pośród wzgórz i dolin północnego wybrzeża zatoki Pula. W czasach rzymskich miasteczko znane było jako „Astiniaum”. W Štinjan można zwiedzić kościół parafialny świętej Małgorzaty i jego dzwonnicę, zobaczyć pomnik ofiar faszyzmu, pójść na spacer ulicą „Šaliž”, wybrać się na wzgórze Turulu, zobaczyć twierdzę Cristo na półwyspie Proština oraz ruiny rzymskich łaźni wraz z mozaiką podłogową, a także pozostałości dużej fabryki wełny w zatoce Žunac i przylądek Guc.
Półwysep Istria w położony jest północnej części Morza Adriatyckiego. Zdecydowana jego większość należy do Chorwacji, tylko niewielka północna część do Słowenii, a najbardziej na północ wysunięte miasteczko Muggia do Włoch. Leży między zatokami Triesteńską, Kvarner i Rijecką. Za północno-wschodnią granicę półwyspu uznaje się zazwyczaj pasmo górskie Ćićarija i dolinę rzeki Rosandra (słń. Glinščica). Powierzchnia półwyspu to ok. 3,5 tys. km². Półwysep posiada niezwykle bogatą historię, sięgającą czasów Cesarstwa Rzymskiego. Jest to z pewnością malownicze miejsce gdzie wiele waszych fotografii będzie oddawało wyjątkowy charakter tego miejsca. Istrię tradycyjnie dzieli się na trzy części: Białą Istrię, Szarą Istrię i Czerwoną Istrię. Nazwy pochodzą od koloru ziemi. W pierwszej części dominują białe skały wapienne, w drugiej szare skały fliszu (niekiedy o żółtym lub zielonym odcieniu), w trzeciej czerwona gleba zawierająca wiele związków żelaza.